Čuveni mozaik Aleksandra Velikog pronađen u Pompeji sastavljen je od otprilike dva miliona dijelića iz kamenoloma daleko izvan Aleksandrovog kraljevstva.
Oko dva miliona dijelića čine mozaik Aleksandra Velikog. Međutim, odakle su stigli?
Čuveni mozaik Aleksandra Velikog pronađen u Pompeji sastavljen je od otprilike dva miliona dijelića iz kamenoloma daleko izvan Aleksandrovog kraljevstva.
Dok se Aleksandrovo carstvo prostiralo od Balkana do predjela današnjeg Pakistana, ovi komadići kamena i minerala – tesere – potiču iz kopova širom Evrope, uključujući Italiju i Pirinejsko poluostrvo, kao i iz Tunisa.
Star oko 2.000 godina, mozaik je bio zatrpan u Pompeji nakon erupcije Vezuva 79. godine.
Pronađen je 1831., kad su ga arheolozi iskopali u palati poznatoj kao Faunova kuća, a sad je izložen u Nacionalnom arheološkom muzeju Napulja.
Aleksandrov mozaik se smatra najvažnijim mozaikom rimskog doba.
Prikazuje Aleksandra, koji je vladao od 336. do 323. godine prije nove ere, i makedonsku vojsku koja pobjeđuje persijskog kralja Darija III i njegove snage.
Usamljeno drvo u pozadini ukazuje da je riječ o Bici kod Isa iz 333. godine prije nove ere na mjestu današnje tursko-sirijske granice.
Arapski i srednjovjekovni tekstovi, uključujući Marka Pola, kažu da je bitka bila poznata kao „bitka kod suvog drveta“ (ili usamljenog drveta).
PROČITAJTE JOŠ:
Godine 2020., Nacionalni arheološki muzej Napulja pokrenuo je projekat restauracije koji uključuje neinvazivno proučavanje mozaika.
Istraživači su primijenili nekoliko tehnika, uključujući portabilnu rendgensku fluorescenciju, koja koristi rendgenske zrake za identifikaciju elemenata u nekom objektu. Otkrili su da su djelići mozaika sastavljeni od 10 tipova boja majstorski spojenih u cilju povećanja umjetničkih efekata.
Boje su uključivale nijanse bijele, smeđe, crvene, žute, roze, zelene, sive, plave, crne i staklaste, sa velikim rasponom mikrotekstura.
Antički majstori su posebnu pažnju posvetili Aleksandrovom licu. Sastavljeno je od djelića u nekoliko nijansi roze sa primijetnim promjenama luminescencije vjerovatno zbog različitog hemijskog sastava tesera.
Ovakvi detalji objašnjavaju zašto je ovo možda najpoznatiji prikaz njegovog lica u antičkoj umjetnosti.
Što se porijekla tesera tiče, naučnici su razmotrili kamenolome koji su koriščeni u rimskim vremenima.
Na primjer, neki od bijelih komadića možda su povezani sa bijelim kristalnim krečnjakom iz Apuanskih Alpi u Italiji, gdje je rudarenje mermera počelo u 1. vijeku prije nove ere, a upotreba je prestala od 3. vijeka.
Djelići ružičaste boje, pak, možda su stigli iz Portugala, neki žuti elementi su možda došli iz rimskog grada Simitus na prostoru današnjeg Tunisa, a tamnocrveni komadi su možda sa rta Matapan u Grčkoj.
Takođe su detektovani tragovi prirodnog voska i minerala gipsa, koji su vjerovatno primijenjeni kao zaštitni sloj tokom restauracijama u modernom dobu.
Endoskopsko ispitivanje na zadnjoj strani mozaika pokazalo je mnoge prazne oblasti, bez susptanci na bazi gipsa, koje su vjerovatno dodate da bi struktura bila jača tokom prenosa iz Pompeje u muzej. Te potencijalno slabe oblasti treba imati u vidu prilikom restauracije, kažu istraživači, prenosi Telegraf.rs.
